Výstava fotografií Mariusze Foreckého

PREKARIUSZE I CELEBRYCI

Kryzys ostatnich lat uświadomił nam, jak ważna jest posiadanie pracy. To przywilej, na który trzeba sobie zasłużyć, nie tylko dając z siebie wszystko, ale też tworząc, często wbrew swojej woli, wspólnotę z innymi, posiadającymi pracę ludźmi.

Aby to osiągnąć, pracodawcy stosują różnego rodzaju socjotechniki – od powtarzania sloganów, do budowania tła emocjonalnego z elementów, budzących pozytywne uczucia. Tworzą zespoły bodźców, by skłonić ludzi do określonych zachowań i ukształtować porządane cechy osobowości. Socjotechniki są niezbędne do skutecznego kierowania. Liderzy, posiadający takie umiejętności, mogą skutecznie motywować i efektywnie zarządzać zaangażowaniem, satysfakcją z pracy, a co za tym idzie – wpływać na zyski udziałowców czy właścicieli przedsiębiorstw.

W zakładach o wieloletniej historii, często należących do przemysłu ciężkiego, których kondycja finansowa jest nienajlepsza, większość zespołu stanowią starsi pracownicy. W szatniach, stołówkach i w różnych pomieszczeniach przyklejają fotografie wycięte z gazet, gromadzą przedmioty, pokazujące ich zainteresowania i pasje. Znają się od tej i każdej innej strony. W takich zakładach nie stosuje się już nawet socjotechnik popularnych w starym systemie społeczno-politycznym. Fabryki upadają, cele się rozmyły, a pracownicy zostali pozostawieni sami sobie. I sami tworzą tę wspólnotę w zakładzie, w którym nierzadko przepracowali kilkadziesiąt lat.

W nowych zakładach i korporacjach ciężar budowania wspólnoty spoczął na odpowiednich komórkach organizacyjnych i zatrudnionych tam specjalistach. Firmy prowadzą swojego rodzaju grę z pracownikami, angażując ich do zadań, wykraczających poza obowiązki służbowe – na przykład przekonują do reklamowania produktów firmy w rozmowach z przyjaciółmi, rodziną czy przypadkowo spotkanymi osobami. Aby podnieść wydajność i zbudować swojego rodzaju wspólnotę, mającą wskazany przez pracodawcę cel, oferują atrakcje, które wcześniej były dostępne tylko dla nielicznych. Na firmowe, wewnętrzne uroczystości zapraszani są sławni artyści i gwiazdy estrady. Pretekstem do takiego spotkania może być np. rocznica powstania firmy czy podpisania lukratywnego kontraktu. W trakcie obchodów pracownicy dzielą się tortem w kształcie wytwarzanych przez pracodawcę przedmiotów (tort w kształcie worków z cementem, tort w kształcie hali magazynowej czy kawałka autostrady z małymi, słodkimi marcepanowymi samochodami). Uczestniczenie w takich spotkaniach jest postrzegane jako ważny element, składający się na ocenę pracownika. W ten sposób pracodawcy budują poczucie więzi wiedząc, że przyczyni się to do wzrostu wydajności pracy i lojalności w stosunku firmy. Korporacje wydają też sporo pieniędzy na budowanie swojego pozytywnego wizerunku w administracji lokalnej i mediach, finansując m.in. powstanie potrzebnej infrastruktury i ją wyposażając.

Coraz ciszej mówi się o wyzysku i sposobie, w jaki praca żeruje na naszym życiu. Setki bezrobotnych, gotowych oddać całą swoją prywatność, czekają.

Mariusz Forecki / 1962 / www.forecki.pl

Zdobywca wielu nagród w konkursach fotograficznych, laureat Nagrody Artystycznej Miasta Poznania i wyróżnienia Związku Polskich Artystów Fotografików; stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Inicjator, wydawca i współtwórca wydawanego w latach 2006–2009 magazynu fotografii dokumentalnej 5klatek.pl. Prowadzi zajęcia z fotografii w Szkole Dokumentu poznańskiej Fundacji Pix.House. Posiada tytuł doktora (PhD) który uzyskał w Instytucie Twórczej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w czeskiej Opawie. Jego zdjęcia dokumentują kondycję człowieka uwikłanego w procesy społeczno-polityczne w kraju i poza jego granicami (Afganistan, Armenia, Czeczenia, Dagestan, Litwa, Ukraina, Autonomiczny Okręg Żydowski w Rosji). Fotografując, koncentruje się na życiu codziennym, tworząc osobiste świadectwo epoki. Wydaje książki fotograficzne, które znajdują się w wielu europejskich kolekcjach (jak Martin Parr Foundation w UK, kolekcja Festiwalu Fotografii w Łodzi, Miesiąca Fotografii w Bratysławie, Instytutu Kreatywnej Fotografii w Czechach czy GAF-Galerie für Fotografie w Hanowerze). Niemal za wszystkie zdobył ważne nagrody w krajowych i międzynarodowych konkursach książkowych. Dwukrotnie jego książki zdobyły tytuł Photo Book of The Year w konkursie Grand Press Photo (2021 i 2023), nagrody na Miesiącu Fotografii w Bratysławie (Słowacja). Książka MECHANIZM znalazła się w finale amerykańskiego POY – Picture of the Year International, w kategorii Photography Book of the Year 2020 (POY organizuje Reynolds Journalism Institute University of Missouri w USA). Książka KURZ zdobyła nominację w konkursach LES RENCONTRES DE LA PHOTOGRAPHIE w ARLES i FOTOGRAFICZNA PUBLIKACJA ROKU na Międzynarodowym Festiwalu Fotografii 2023 w Łodzi.

Uczestniczył m.in. w holenderskim festiwalu Noorderlicht, Biennale Fotografii w Pradze, Miesiącu Fotografii w Bratysławie, Biennale Fotografii w Poznaniu, kilkukrotnie w festiwalu KAUNASPHOTO w Kownie. Prezentował też fotografie na wystawach indywidualnych: „Okruchy dnia” (Międzynarodowy Festiwal Fotografii w Łodzi, Mała Galeria ZPAF w Warszawie, Instytut Polski w Lipsku, Wilnie i w Sofii oraz Festiwal Fotodokumentu Fundacji Instytut Fotografii proFotografia); fotografie z książki MECHANIZM pokazał w poznańskiej Galerii Pix.House, Opolskim Festiwalu Fotografii, fotografie z książki KURZ – w 400ASA Gallery w Pradze i Galerie Opera w Ostravie. Poza tym wystawiał w Arles, Berlinie, Brnie, Kijowie, Opawie, Ostrawie, Paryżu, Sofii, Wilnie.

0